خطی بر صفحۀ آسمان

جواب پالایشگاه گاز اومده و من توی پذیرفته شده‌های گزینش نیستم.

یه دیالوگ خیلی قشنگ و قدیمی‌هست، از فیلم After-Earth از ویل اسمیت. صرفا به بازگو کردنش اکتفا می‌کنم:

یه دیالوگ خیلی قشنگ و قدیمی‌هست، از فیلم After-Earth از ویل اسمیت. صرفا به بازگو کردنش اکتفا می‌کنم:

حرف اول پست - حرف خیلی زیاده امروز. حوصله دسته بندی هم ندارم :( بی مقدمه

سر ساعت 08:00 صبح رفتم رأی سفید دادم و هشت و نیم برگشتم خونه. از ترس کورونا، 20 ثانیه دستامو شستم، کف دستها، پشت انگشت دو دست، شیار دستها و .... خب دیگه بسه، ویروس کرونا اگرم رو دستام بوده الان رفته، اما... اما جوهر انگشتم پاک نشد... 20 ثانیه شستشو که سهله، شاید 20 سال دیگه هم ویروسی که من با این انگشت جوهری انداختم به جون مملکتم پاک نشه... از دو سال بعد خودم اصلا خبر ندارم. احتمالش خیلی بالاست این آخرین رأی من توی صندوقهای این نظام بوده باشه.

آمار ورودی گوگل بلاگ رو هر روز چک می‌کردم و اصلا نمی‌دونم چطور و از کجا، ولی خوب پری آخری آدرس بلاگ رو پیدا کرده. تیر خلاص رو خوردم و البته که نوش جونم. حقم بود...

حرف اول - از اون روزی که سید ابراهیم رئیسی در انتخابات 29 اردبیهشت 96 رقابت رو (فرض کنیم طبق رأی مردم) به حسن روحانی باخت، و کمتر از 3 ماه بعد، تکرار می‌کنم، کمتر از 3 ماه بعد در 23 مرداد 1396 توسط بالاترین مقام نظام، یعنی رهبری به یک ریاست حساستر یعنی ریاست قوۀ قضائیه گمارده شد، همون روز رهبرِ نظامِ به منِ شهروندِ این نظام حالی کرد که من هر کسی رو بخوام بالا میکشم هرکسی رو بخوام پایین نگه میدارم اصلا هم جواب رأیِ توی ملت برام مهم نیست.